Ήδη από τη δεκαετία του 1880 η περιοχή έξω από τα νοτιοανατολικά τείχη της πόλης ήταν γνωστή ως «Πύργοι» ή «Εξοχές» και εμφάνιζε περιορισμένη δόμηση κυρίως παραθεριστικού χαρακτήρα. Σημαντικές αλλαγές όμως στον παραδοσιακό πυρήνα της Θεσσαλονίκης, όπως το γκρέμισμα των τειχών και η πυρκαγιά του 1890, θα ευνοήσουν μια μαζικότερη μετακίνηση και μόνιμη εγκατάσταση στην περιοχή που θα ονομαστεί πλέον Χαμηδιέ προς τιμήν του Σουλτάνου Αβδούλ Χαμίτ Β’.

Η πρώτη αυτή επέκταση της πόλης εκτός των τειχών θα οργανωθεί με βάση συγκεκριμένο σχέδιο και θα αποτελέσει μια συνοικία στην οποία κατά κύριο λόγο θα εγκατασταθούν τα ανώτερα κοινωνικά και οικονομικά στρώματα. Ξεκινώντας από την πρώτη οδό που θα χαραχθεί, την οδό Εθνικής Αμύνης, τότε Χαμηδιέ, και με τη σταδιακή ανάπτυξη του οδικού δικτύου, στο οποίο κύριο ρόλο παίζει η κεντρική τότε παραλιακή λεωφόρος (σημ. Βασ. Γεωργίου – Β. Όλγας) η συνοικία σταδιακά επεκτείνεται ανατολικά και βόρεια.

Με νέες υποδομές, σημαντικά δημόσια κτήρια, χώρους αναψυχής, πάρκα και πολυτελείς κατοικίες, οι Πύργοι ή Εξοχές αποκτούν ευρωπαϊκό χαρακτήρα και εξελίσσονται σε ένα κοσμοπολίτικο προάστιο.