Μία άλλη πτυχή της πόλης αποκαλύπτεται έξω από τα τείχη, στη δυτική Θεσσαλονίκη. Η «εκτός των τειχών» Θεσσαλονίκη που μοιάζει να ζει τη δική της ζωή, πολύ διαφορετική από την «προστατευμένη» εντός των τειχών πόλη, και η οποία σταδιακά σημαδεύεται από την προσφυγιά, τον πόλεμο, την εξαθλίωση, την περιθωριοποίηση, τον κοινωνικό αποκλεισμό, το θάνατο.

Οι πρώτοι πρόσφυγες, οι στρατιώτες των συμμαχικών στρατευμάτων του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι ασθενείς των “ασύλων φρενοβλαβών”, οι φυλακισμένοι αντιστασιακοί της περιόδου της κατοχής αλλά και τα τάγματα των Λαζαριστών και των Αδελφών του Ελέους…

Αυτή η πόλη που, ακολουθώντας μια συνήθεια αιώνων, προοριζόταν να φιλοξενεί τόπους μνήμης, με τα νεκροταφεία να χτίζονται πάντα “extra muros” (εκτός των τειχών). Ένα καθολικό και ένα ορθόδοξο νεκροταφείο σε “συνομιλία” με τη μεγαλύτερη στρατιωτική νεκρόπολη της Ελλάδας, τα Συμμαχικά Κοιμητήρια του Ζέιτενλικ, το στρατόπεδο με τη γειτονική τούμπα που έγινε τόπος αίματος με τις δολοφονίες των φυλακισμένων της κατοχής…

Ανακαλύπτουμε και ερμηνεύουμε όλα αυτά τα στοιχεία που διαμόρφωσαν την ταυτότητα της περιοχής μέχρι τις μέρες μας και ερχόμαστε σε επαφή με μία σχεδόν άγνωστη όψη της πόλης.